regie Fatima Jebli-Ouazzani, montage Jos Driessen, productie Jan de Ruijter voor Selfmade Films

Documentaire, 50 minuten, NTR Hollanddoc 2012

‘Migratie ontwricht een hoop’, zegt een van de Turkse vrouwen in de film HIER WOON IK, DAAR LEEF IK. Of je blijft in Nederland of terug gaat naar het land van je ouders. De ontwrichting galmt door in het leven van hun kinderen en kleinkinderen. “Ik heb het gevoel dat ik niet meer in het plaatje pas, maar erin gemonteerd ben.”

De grote oversteek die de eerste generatie Turkse vrouwen 45 jaar geleden maakte van Turkije naar Nederland, wordt nu door sommige van hun dochters en kleindochters in omgekeerde richting gemaakt. In de film worden beide wegen met elkaar vervlochten en wordt de keuze om te blijven of terug te gaan zichtbaar in de levens van Fatma, Arzu, Hatice en Husniye.

Vier Turkse vrouwen vertellen openhartig hoe zij het hoofd bieden aan het gemis van de oude cultuur en het gevecht aangaan met de nieuwe. Fatma volgde 45 jaar geleden vol dromen haar man naar Nederland. Zij droomde van een beter bestaan, maar moest al snel verder als alleenstaande vrouw met 2 kinderen, nadat haar man hen in de steek liet. Hij ging terug naar Turkije met een andere vrouw. Fatma leeft tussen Nederland en Turkije, haar huis is waar haar kinderen zijn. De Koerdische Husniye ontdekte al jong haar liefde voor vrouwen. Ze weigert nog langer een dubbelleven te leiden en besluit haar vriendin mee te nemen naar haar moeder. Hatice (1984) is in Nederland geboren, maar kiest voor de Turkse traditie. Zij combineert een dynamische carrière in het ziekenhuis met een traditioneel huwelijk waar ze niets heeft aan 'assertiviteit' en 'feedback'. Arzu (1971) ging terug naar Turkije waar ze een reisbureau leidt. Ze mist Nederland nog elke dag. Haar man hoopt op kinderen en een leven als anderen in Turkije. Maar Arzu wil geen kinderen. Ze kiest voor persoonlijke groei. Dit vervreemdt haar van haar man.

De maker Fatima Jebli-Ouazzani kiest voor een vrouwelijk perspectief om de geschiedenis van de Turkse migratie naar Nederland en de consequenties ervan te vertellen. De vier vrouwen representeren drie generaties vrouwen in een tijdspanne van 45 jaar. Zij zijn zelden zo openhartig en intiem te zien. Hun verhaal zet het beeld op de kop dat de huidige Nederlandse samenleving van hen heeft. Dat hun integratie zou zijn mislukt, en dat ze bevrijd moeten worden. De film laat zien dat dit beeld niet klopt.